Niestety, bezkarność czarnoskórego zakapiora musiała się w końcu ukrócić. Pewnego dnia, gdy Isom nieświadomy zagrożenia wyszedł z domu na swoim ranczu, w jego głowę wbiła się kulka wystrzelona z pukawki Toma Horna – legendarnego detektywa i łowcy głów. Cherokee Bill. Naprawdę zwał się Crawford Goldsby. WPHUB. 23.03.2023 18:27. Smutne wieści. Nie żyje aktor znany z "Klanu" i "Pierwszej Miłości". 1. W wieku 79 lat zmarł Warszosław Kmita. Był cenionym aktorem filmowym i teatralnym, a także wykładowcą akademickim. Szerszej widowni dał się poznać, dzięki występom w serialach takich jak m.in. "Klan" oraz "Pierwsza Miłość". Aktor znany m.in. z filmu "Kogel Mogel" miał 81 lat - RMF24.pl - Nie żyje Paweł Nowisz - poinformowała produkcja serialu "Barwy szczęścia", w którym grał. Aktor miał 81 lat. - RMF24.pl Rok 1881. Z Chin na Dziki Zachód uprowadzona zostaje księżniczka Pei Pei (Lucy Liu). Do Ameryki wyrusza z okupem trzech zaufanych gwardzistów cesarza plus sługa Chon Wang (Jackie Chan). Chon na własną rękę spróbuje uratować księżniczkę, staczając w westernowej scenerii szereg potyczek w stylu walk Wschodu. Rok 1881, Zakazane Miasto. Kowboj z Szanghaju [2000] Odblokuj dostęp do 14325 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Włącz dostęp. Dodał: gagarin108. Chon Wang postanawia na własną rękę uratować uprowadzoną z Zakazanego Miasta księżniczkę Pei Pei. W katalogu: # Klasyka VHS - Rip. Lubisz ten film? pełna obsada i twórcy (100) Jackie Chan Chon Wang. Owen Wilson Roy O'Bannon. Lucy Liu Księżniczka Pei Pei. Brandon Merrill Indiańska żona. Roger Yuan Lo Fong. Xander Berkeley Szeryf Nathan Van Cleef. Rongguang Yu Cesarski gwardzista. Ya Hi Cui Cesarski gwardzista. . Ale heca! Wiedziałeś, że to Polacy po dziadkach? Data utworzenia: 8 stycznia 2016, 16:18. Dwumiesięcznik opublikował listę najbogatszych gwiazd z polskimi korzeniami. Na czele rankingu znaleźli się Lana (50 l.) i Andy Wachowski (48 l.), reżyserzy "Matrixa". Ich majątek szacuje się na 250 milionów dolarów. Meg Ryan Foto: Bulls Bracia Wachowscy (Larry przeszedł w 2012 roku operację zmiany płci) to najbogatsi artyści w Hollywood, którzy mają polskie korzenie. Urodzili się w Chicago w polsko-amerykańskiej rodzinie. Następna na liście jest Gwyneth Paltrow (43 l.). Amerykańska aktorka (140 mln dol.) ma polskie korzenie ze strony ojca. Reżyser Bruce Paltrow (+69 l.) był z pochodzenia Żydem, jego pradziadek Paltrowicz był rabinem w Nowogrodzie. Scarlett Johansson (31 l.) polskie korzenie odziedziczyła po matce Melanie Sloan, której rodzina aszkenazyjskich Żydów pochodziła z terenów dzisiejszej Białorusi. Jej majątek szacuje się na 75 mln dolarów. David Duchovny (55 l.), aktor znany z serialu "Z archiwum X" także ma żydowskie pochodzenie. Jego dziadkowie od strony ojca Amrama (+76 l.) pochodzili z Polski ( z Berdyczowa). Na jego koncie jest ok. 60 mln USD. Meg Ryan (54 l.) także związana jest z Polską od strony ojca. Jej prawdziwe nazwisko brzmi bowiem dość swojsko - Hyra. Przez lata kariery zgromadziła 45 mln dolarów. Zobacz także Jack White (40 l.), wokalista i gitarzysta The White Stripes ma na koncie 45 mln dol. Jego mama Teresa (z domu Bandyk) jest Polką i pochodzi ze wsi Lubzina (woj. podkarpackie). Babcia z kolei mieszka w Krakowie. Takim samym majątkiem może poszczycić się hollywoodzki aktor Harvey Keitel (76 l.), którego rodzice byli żydowskimi imigrantami z Polski i Rumunii. Andrea "Alex" Borstein (43 l.) również ma żydowskie korzenie. Jej przodkowie mieszkali na terenie Polski. Aktorka na swoim koncie ma 25 mln dolarów. Dwa ostatnie miejsca w TOP 10 zajmują dwaj młodzi aktorzy Shia LaBeouf (29 l.) i Zac Efron (28 l.), którzy zgromadzili po 25 mln USD. Ich żydowscy przodkowie mieszkali kiedyś na terenach dawnej Polski. /10 Gwyneth Paltrow AFP Przodek Gwyneth Paltrow był rabinem w Polsce /10 David Duchovny WENN David Duchovny ma żydowskie korzenie. Jego rodzina mieszkała na terenie dawnej Polski /10 Bracia Wachowscy Zuma Press Bracia Wachowscy mają polskie korzenie /10 Meg Ryan Bulls Rodzina ojca Meg Ryan pochodzi z Polski /10 Scarlett Johansson Bulls Scarlett Johansson ma polskie korzenie od strony matki Melanie Sloan /10 Jack White Lisa O'Connor / Zuma Press Jack White ma mamę z Polski /10 Zac Efron AFP Zac Efron szczyci się swoimi żydowskimi korzeniami. Jego przodkowie mieszkali w Polsce /10 Shia LaBeouf ABACAPRESS Shia LaBeouf również pochodzi z rodziny żydowskiej wywodzącej się z Polski /10 Alex Borstein Zuma Alex Borstein jest Żydówką. Jej rodzina do USA przyjechała z Polski /10 Harvey Keitel Zuma Harvey Keitel miał rodziców, którzy byli żydowskimi imigrantami z Polski i Rumunii Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem: Kto powiedział, że western nie może być zabawny? Komedii lub filmów o mocnym zabarwieniu humorystycznym, które toczą się pośród kowboi i Indian, powstało więcej, niż można by zliczyć. Kto wie, czy nawet nie więcej, jak pełnoprawnych westernów, które zresztą często także sięgają po rozładowujące napięcie elementy. A jeśli do tego dorzucimy jeszcze motyw kulturowego zderzenia i wschodnie sztuki walki? Taka myśl z pewnością przyświecała Jackiemu Chanowi, który zyskując w latach 90. coraz większą popularność w Hollywood, prędzej czy później musiał zawitać i na amerykański step. Rezultatem tego prawdziwie popisowa, niczym nieskrępowana zgrywa, która udanie bawi się konwencją. Już sam tytuł oryginalny pochodzącej z 2000 roku produkcji – Shanghai Noon – stanowi oczywiste nawiązanie do klasyki gatunku, W samo południe. Dostajemy zresztą obowiązkowe, acz traktowane z ewidentnym przymrużeniem oka pojedynki w prażącym słońcu – i nie szkodzi, że głównie (acz nie tylko) kopane. Zespolenie świata oraz obyczajów Wschodu i Zachodu wzięte zostało natomiast niemal bezpośrednio z Samurajów i kowbojów Terence’a Younga, na dynamice postaci którego Chan wespół z reżyserem Tomem Deyem oraz scenarzystami Milesem Millarem i Alfredem Goughem również się wzorowali. Na tym jednak, rzecz jasna, bynajmniej nie tu zatem jeszcze echa zarówno Butcha Cassidy’ego i Sundance Kida, Białego kanionu, Poszukiwaczy, Tańczącego z wilkami, dzieł Sergia Leone i innych, jak i również Płonących siodeł Mela Brooksa oraz serialu… Doktor Quinn. Ale też i licznych odniesień do ogólnych standardów/klisz/tradycji westernowych/popkultury, a nawet wcześniejszych dokonań Chana na własnym podwórku, z Legendą pijanego mistrza na czele. Jeden z bohaterów nazywa się Nathan Van Cleef, podczas gdy inny okazuje się być dosłownie… Wyattem Earpem. Natomiast bohater Chana – Chon Wang – to nic innego jak John Wayne w języku chińskim. Słowem, cytat na cytacie. Szczęśliwie nie tylko nimi oraz kopaniną ta nakręcona niemal w całości w kanadyjskiej Albercie produkcja za 55 milionów dolarów żyje – i nie tylko tym słówko o fabule, która specjalnie skomplikowana nie jest (i dobrze). Mamy schyłek XIX wieku, Chiny. Z Zakazanego Miasta, za namową swojego nauczyciela angielskiego, ucieka piękna księżniczka Pei Pei (słodka jak cukierek karmelowy Lucy Liu). Za potrzebą wolności udaje się do mitycznej Ameryki. A przynajmniej tak myśli – w rezultacie na miejscu trafia do niewoli oraz zostaje zdegradowana do roli taniej siły roboczej i zakładnika w jednym. W ślad za nią imperator wysyła skrzynię złota i kilku swoich najlepszych żołnierzy, do których w ostatniej chwili dołącza właśnie Wang – na co dzień słynący raczej ze swojej niezdarności, osobiście zakochany w księżniczce na amen. W Nevadzie na pociąg, którym grupa zmierza do celu, napada banda niejakiego Roya O’Bannona (tradycyjnie uroczo niezręczny Owen Wilson), w rezultacie czego Wang odłącza się od towarzyszy. Kontynuując poszukiwania na własną rękę, szybko wpada na jedno z indiańskich plemion, a następnie znów na O’Bannona…To, w jakim kierunku potoczy się akcja, i czego można się będzie po drodze spodziewać, da się w większości dość łatwo przewidzieć. Ale wszak chodzi o to, żeby się działo i było zabawnie. I dzięki Chanowi oraz jego znakomitej chemii z… cóż, ze wszystkim wokół, dzieje się dużo i jest bardzo zabawnie. I, co ważniejsze, jest to naturalnie szczery humor, wynikający głównie z sytuacji, w której znalazł się Wang, oraz popisów kaskaderskich Chana. I choć bywa, że od poszczególnych gagów większy masaż przepony zapewniają widzowi nieudane sceny – tradycyjnie już dla kina Jackiego ubarwiające napisy końcowe – generalnie banan nie schodzi z twarzy przez blisko dwie godziny projekcji. Tutaj zwyczajnie nie można się nudzić – także wracając do filmu raz po raz, do czego nadaje się on zresztą jest to oczywiście kino zbyt wysokich lotów, ale też i poniżej pewnego solidnego poziomu nie schodzimy. Na chwilę obecną siedemnastoletni już projekt nie posiada typowych dla wielu późniejszych zgryw made in USA czysto żenujących momentów. Nigdy też nie przekracza granicy złego smaku oraz umowności świata przedstawionego, dzięki czemu do samego końca pozostaje wiarygodny względem narzuconych historii ram – jak to się mówi: nie przeskakuje zgrano także poszczególne elementy składowe – od stricte służebnych fabule zdjęć Dana Mindela, przez rozbuchaną, odpowiednio przygodową muzykę Randy’ego Edelmana, po obsadę aktorską, którą zasilają jeszcze Xander Berkeley, Jason Connery i nieznany wtedy Walton Goggins. Samoistnie części te być może nie robią większego wrażenia, ale wspólnie składają się na wysoce atrakcyjny produkt, który śmiało nazwać można jednym z najlepszych w swojej nietrudno się jednak domyślić, całe show kradnie dla siebie głównie Chan, którego niespożyta energia, fizyczne możliwości i kaskaderskie sztuczki – które tradycyjnie już wykonał sam, tańcząc tym razem między innymi z podkową lub „bawiąc się” tomahawkami – to prawdziwa uczta dla oczu. Znakomicie kontrastują z nimi słowne przepychanki pomiędzy Jackiem a Owenem, którzy tworzą jak najbardziej udany, niezwykle sympatyczny duet, na który również przyjemnie jest popatrzeć. Wisienkę na torcie stanowią oczywiście piękne panie – oprócz Liu uwagę przykuwa tu jeszcze epizod milczącej indiańskiej żony, w którą wcieliła się mistrzyni rodeo Brandon Merrill, występem tym rozpoczynając i kończąc jednocześnie swój romans z dziesiątą Jackie Chan nakręcił w USA wiele innych filmów – wliczając w to kasową serię Godziny szczytu, w której również dochodzi do międzykontynentalnej współpracy z innym komikiem amerykańskim – to właśnie Kowboj z Szanghaju wydaje się być tym najlepszym. A już na pewno jest to najbardziej radosne, niczym nieskrępowane anglojęzyczne dzieło w dotychczasowej karierze hongkońskiego gwiazdora. Spodobało się zresztą krytykom, którzy trafnie opisali je jako „szybkie, wściekłe i bardzo, bardzo zabawne”. Produkcja ta wciąż trzyma u nich wysoki wynik tak zwanej świeżości. Widownia była nieco mniej hojna, na całym świecie wydając w kasach „zaledwie” niespełna 100 milionów zielonych. To jednak wystarczyło, by wkrótce pojawiła się z Szanghaju przenieśli akcję do Londynu, gdzie obaj protagoniści byli obcymi, co tylko spiętrzyło problemy i podwoiło widowiskowe sekwencje. Paradoksalnie jednak humor obniżył loty, czuć też było już w tym wszystkim lekkie zmęczenie materiału, a i ograniczenie przestrzeni, której tutaj mamy przecież pod dostatkiem, sprawiło, że znikł gdzieś ten urok wielkiej przygody. Być może jej klimat powróci w szumnie zapowiadanej od ładnych paru lat części trzeciej, o jakże wymownym tytule Shanghai Dawn. Jednak póki co, oryginał dosadnie udowadnia, że nie ma to jak Dziki Zachód – nawet w komediowym sosie i wschodnich Kornelia Farynowska Miał na swoim koncie blisko 100 ról filmowych. Zasłynął jako bohater westernów – wielki kowboj złotej ery kina, był tytułowym Spartakusem z filmu Stanleya Kubricka, ale grał również w obrazach wojennych i dramatach. Czasem bywał ekranowym macho, jednak potrafił też stworzyć postacie niejednoznaczne, naznaczone przegraną. I założył cały hollywoodzki klan artystów. Jego syn Michael Douglas napisał na Instagramie: „Dla świata był legendą, aktorem z okresu złotego wieku kina, człowiekiem, którego przywiązanie do sprawiedliwości i wartości, wyznaczyły standardy, do jakich dążymy. Ale dla mnie, dla moich braci Joela i Petera był po prostu Tatą, dla Catherine cudownym teściem, dla wnuków i prawnuka kochającym dziadkiem, dla żony wspaniałym mężem. Pięknie przeżył życie, pozostawił po sobie dziedzictwo dla następnych pokoleń. Był też znanym filantropem, który pracował na rzecz społeczeństwa i pokoju na świecie. Skończę słowami, jakie powiedziałem mu podczas jego ostatnich urodzin i jakie zawsze będą prawdziwe: 'Tato, bardzo cię kocham i jestem dumy, że jestem twoim synem'”. Kirk Douglas urodził się 11 grudnia 1916 roku w rodzinie ubogich emigrantów rosyjskich żydowskiego pochodzenia. Naprawdę nazywał się Issur Danielowicz Demski. - Wychowałem się w takiej nędzy, że mogłem iść tylko jedną drogą, do góry - mawiał później, a swoją autobiografię nazwał „Syn śmieciarza”. Ale miał w sobie chęć wyrwania się ku lepszemu życiu. Uznał, że najłatwiej będzie mu się wybić przez sport albo przez osiągnięcia artystyczne. Na St. Lawrence University był tak dobrym studentem, że zdobył stypendium i dostał się do American Academy of Dramatic Art. W 1941 roku zadebiutował na Broadwayu, jednak wkrótce potem wstąpił do marynarki wojennej i do zawodu powrócił dopiero po zakończeniu wojny. Jego koleżanka ze studiów Lauren Bacall namówiła wówczas producenta filmu „Dziwne miłości Marthy Ivers”, by zrobił z Douglasem zdjęcia próbne. Wyszły doskonale. Potem Douglas zebrał też znakomite oceny recenzentów i na stałe zagościł na dużym ekranie. Trzy lata później za rolę boksera w „Championie” dostał nominację do Oscara. W latach 50. przylgnęła do niego etykietka specjalisty od pewnych siebie, twardych i niezłomnych macho. Potem jednak z tym wizerunkiem walczył. W pamięci wielu widzów zapisał się jako bohater westernów. Świetne, wzruszające kreacje stworzył w „Był sobie łajdak”, w „Ostatnim zachodzie słońca”, a wreszcie „Ostatnim kowboju”, gdzie zwiastował koniec pewnej epoki, ginąc na koniu, na autostradzie. Grywał też chętnie w filmach wojennych: jedną ze swoich najważniejszych ról stworzył w „Ścieżkach chwały” Stanleya Kubricka. Był niezapomnianym Spartakusem z filmu tego samego reżysera. Ale potrafił też odnaleźć się w ambitnych dramatach jak „Siedem dni w maju” Frankenheimera czy „Układ” Kazana. I wielokrotnie udowodnił, że ma w sobie całe pokłady wrażliwości. Kirk Douglas był trzykrotnie nominowany do Oscara. Po „Championie” członkowie Amerykańskiej Akademii Filmowej dostrzegli też jego kreacje w „Pięknym z złym” (1952), gdzie zagrał producenta filmowego i w „Pasji życia” (1956), gdzie wcielił się w Vincenta van Gogha. Ale statuetki, o jakiej marzy każdy aktor, nigdy nie dostał. Amerykańska Akademia Filmowa naprawiła swój błąd dopiero w roku 1996 przyznając mu honorowego Oscara za całokształt twórczości. W połowie lat 70. Kirk Douglas sam wyreżyserował dwa westerny „Scalwag” i „Oddział”. Założył też firmę produkcyjną, Marzył o ekranizacji „Lotu nad kukułczym gniazdem”, ale to jego marzenie spełnił dopiero syn - Michael. Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ W 1991 roku Kirk Douglas miał poważny wypadek. Roztrzaskał się helikopter, którym leciał. Dwoje młodych pasażerów zginęło, on wyszedł z katastrofy z urazami kręgosłupa. - Po wypadku miałem poczucie winy - mówił. - Myślałem: „Dlaczego oni zginęli, a ja przeżyłem?” Potem, po wylewie, pomyślałem, że Bóg chciał mi dać jakiś znak. Bo życie jest jak wchodzenie pod górę. Na szczycie tej góry jest śmierć. Nikt nie chce o tym mówić, ale trzeba temu stawić czoła - dodawał. Potem przeżył ciężki wylew. Jednak do końca swoich dni działał w organizacjach charytatywnych. Nie obnosił się z tym, ale zawsze na działalność dla innych poświęcał wiele czasu. W 1963 roku został Ambasadorem Dobrej Woli Departamentu Stanu, a w 1981 roku dostał od prezydenta USA Medal Wolności. W lipcu 2012 roku przeznaczył 50 mln dolarów organizację non-profit Douglas Foundation, którą założył w 1964 roku. Sponsorował powstanie 240 placów zabaw dla dzieci w południowej Kalifornii. Przeznaczał ogromne pieniądze na wspieranie osób chorych na Alzheimera, fundował stypendia dla zdolnych studentów. Kirk Douglas założył prawdziwy rodzinny klan. Z pierwszą, z którą związany był w latach 1943-51 miał dwóch synów: Michaela i Joela. Z drugą – też dwóch: Erica i Petera. Wszyscy zarazili się od niego bakcylem kina, choć Kirk śmiał się: - Oni nie mieli takiego motoru do wybicia się jak ja. Nigdy nie byli biedni. Michael jest jedną z największych gwiazd Hollywoodu, Joel, Peter i Eric zostali producentami filmowymi. W 2004 roku rodzina przeżyła tragedię, gdy najmłodszy Eric zmarł z powodu przedawkowania narkotyków. Jego śmierć ojciec potwornie głęboko przeżył - przez całe życie starał się mu pomagać, zawsze mawiał, że to właśnie on jest najbardziej do niego podobny. Drugie małżeństwo Douglasa przetrwało blisko 70 lat. Z żoną Anną mieszkał w Los Angeles. Jako stary człowiek Kirk Douglas zwrócił się ku wierze swoich rodziców. Pojechał do Izraela. W Jerozolimie zdecydował się zbudować park rozrywki, zaczął studiować Torę. Pisał książki dla dzieci, wspomnienia. - Co to jest sukces? - pytał. - Pieniądze? Sława? Nauczyłem się już, że nie są to rzeczy tak ważne, jak myślałem kiedyś. Ale marzył i spełniał swoje marzenia, także zawodowe, do bardzo poźnej starości. Jedno z nich zrealizował w 1999 roku, gdy zagrał w filmie „Diamonds” ze swoją pierwszą żoną Dianne, z synem Michaelem i wnukiem Cameronem. Nie tęsknił za starymi czasami. - Ludzie często wzdychają do starych czasów. Bo kiedyś było lepiej, filmy były piękne, aktorzy wielcy. Ja tak nie myślę. Jedno, co mogę powiedzieć o dawnych dniach, to że minęły - mówił. I - jak mówi Michael Douglas - jego ojciec naprawdę cieszył się każdą chwilą do ostatnich dni. Obraz, uhonorowany statuetką Złotego Lwa na ostatnim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji, opowiada o trwającym ponad dwadzieścia lat romansie dwóch kowbojów (grają ich Heath Ledger i Jake Gyllenhaal). Nagrodę dla najlepszego reżysera odebrał twórca filmu, Ang Lee. Wyróżnienie za najlepszą kreację aktorską odebrał Philip Seymour Hoffman za portret pisarza Trumana Capote. Laury dla najlepszej aktorki zdobyła natomiast Vera Farmiga za udział w produkcji "Down to the Bone". Za drugoplanowe kreacje 32 członków Stowarzyszenia Krytyków z Los Angeles doceniło Williama Hurta ("Historia przemocy") oraz Catherine Keener ("Capote", "40-letni prawiczek", "Ballada o Jacku i Rose" i "Tłumaczka"). Nagrodę za najlepszy scenariusz podzielono między Noah Baumbacha ("The Squid and the Whale") i Dana Futtermana ("Capote"). Za najlepszy film zagraniczny krytycy z Los Angeles uznali thriller psychologiczny Michaela Haneke "Ukryte". Los Angeles Film Critics Assn. doceniło również Wernera Herzoga za dokument "Grizzly Man" oraz twórców animacji "Wallace i Gromit: Klątwa królika". Laury za najlepszą ścieżkę dźwiękową powędrowały do Joe Hisaishiego, który pracował przy anime "Ruchomy zamek Hauru". Robert Elswit odebrał natomiast wyróżnienie za najlepsze zdjęcia do dramatu "Good Night, and Good Luck". Nagroda w kategorii najlepszej scenografii została przyznana Williamowi Chang Suk-Ping za produkcję "2046". New Generation Award powędrowała w tym roku do Terrence'a Howarda za udział w filmie "Hustle & Flow". Laury za całokształt twórczości krytycy z Los Angeles przyznali Richardowi Widmarkowi. Uroczysta gala wręczenia nagród odbędzie się 17 stycznia w Park Hyatt Hotel w Century City. Na Dzikim Zachodzie Lucky Luke znany jest przede wszystkim z tego, że strzela szybciej niż własny cień. Ta umiejętność przydaje mu się w ściganiu przestępców, którymi są najczęściej niezbyt rozgarnięci bracia Dalton: Joe, William, Jack i Averell. W jego przygodach towarzyszy mu Jolly Jumper - najmądrzejszy koń na świecie oraz pies Rantanplan (w wersji polskiej Bzik) - najgłupszy pies we wszechświecie. Początkowo nieodłącznym atrybutem Lucky Luke’a była również paczka papierosów, ale w 1983 roku kowboj porzucił niezdrowy nałóg i od tego czasu żuje źdźbła trawy. Podczas swoich wędrówek Lucky Luke spotkał wiele sławnych postaci, w tym legendy Dzikiego Zachodu: rewolwerowca Billy’ego the Kida, szeryfa Wyatta Earpa, gang Jessiego Jamesa, sędziego Roya Beana i dzielną Calamity Jane. Odważny kowboj brał również udział w wielu epokowych wydarzeniach: budowie pierwszej transkontynentalnej linii telegraficznej, czy amerykańskim tournee francuskiej aktorki Sarah Bernhardt. W jego przygodach pojawiały się też postaci z późniejszej epoki: reżyser Alfred Hitchcock, komik Louis de Funes i aktor Randolph Scott. Wędrówki Lucky Luke’a są zawsze pełne rozmaitych przygód, jednak na koniec każdej z nich zawsze śpiewa on tę samą piosenkę: "Jestem biednym samotnym kowbojem daleko od domu...". Kadr z filmu "Lucky Luke na Dzikim Zachodzie" Po raz pierwszy Lucky Luke ujrzał światło dzienne 7 grudnia 1946 roku w klatkach komiksu "Arizona 1880" autorstwa belgijskiego artysty Morrisa, który ukazał się w magazynie Spirou. Przez kilka następnych lat Morris był zarówno rysownikiem, jak i scenarzystą Lucky Luke’a, w 1955 dołączył do niego francuski autor komiksowych scenariuszy - René Goscinny - znany jako współautor serii "Asteriks" i "Przygody Mikołajka". Morris i Goscinny tworzyli razem kolejne odcinki przygód Lucky Luke’a aż do śmierci scenarzysty w roku 1977, zaś lata ich współpracy uważa się za złoty okres w dziejach tej serii. W 1987 roku Morris rozpoczął rysowanie serii spin-off - "Rantanplan" o przygodach niezbyt rozgarniętego psa. Śmierć autora w 2001 roku nie zakończyła komiksowych przygód Lucky Luke’a, które od tej pory rysuje francuski artysta Achdé. W ciągu ponad pięćdziesięciu lat komiksowych przygód Lucky Luke’a kilkakrotnie zmieniło się miejsce ich publikowania: początkowo był to belgijski magazyn komiksowy "Spirou", w 1967 seria przeniosła się na łamy francuskiego magazynu "Pilote", a od roku 1991 publikuje ją oficyna wydawnicza Lucky Productions. Wraz z "Przygodami Tintina" i "Asteriksem" Lucky Luke należy do najbardziej popularnych komiksów europejskich i został przetłumaczony na kilkanaście języków obcych. W Polsce przygody samotnego kowboja ukazywały się na łamach harcerskiej gazety "Na przełaj". Popularność rysunkowych przygód kowboja na Dzikim Zachodzie nie pozostała nie zauważona przez filmowców. Pierwszą filmową odsłoną Lucky Luke’a jest animowany film "Daisy Town" (1971) w reżyserii René Goscinnego, który zapoczątkował trylogię uzupełnioną przez filmy: "Ballada o Daltonach" (1978) i "Ucieczka Daltonów" z roku 1983. W tym samym czasie rozpoczęła się emisja pierwszej animowanej serii telewizyjnej o przygodach Lucky Luke’a, wyprodukowanej w studio Hanna-Barbera, drugi cykl powstał w roku 1991. W 1999 roku francuska wytwórnia filmów animowanych Xilam zrealizowała nowy, 52-odcinkowy serial "Nowe przygody Lucky Luke’a". Samotny kowboj i bracia Daltonowie cieszyli się sporą popularnością nie tylko w filmach animowanych: w 1991 roku powstały dwie części filmowe, zaś rok później - serial telewizyjny, w których główną rolę zagrał włoski aktor Terence Hill. Filmy te nie spodobały się twórcy komiksowego oryginału Morrisowi. W 2004 roku na ekrany kin trafił francusko-hiszpańsko-niemiecki western komediowy "Lucky Luke", w którym rolę tytułowego rewolwerowca zagrał Til Schweiger. Trzy lata później francuskie studio Xilam stworzyło pełnometrażowy film animowany "Lucky Luke na Dzikim Zachodzie", w którym głosu kowbojowi w charakterystycznej żółtej koszuli i czerwonej apaszce użyczył znany aktor Lambert Wilson. O tym jakie przygody czekają komiksowego kowboja w nowym, animowanym wcieleniu polscy widzowie przekonają się w najbliższy weekend, kiedy film "Lucky Luke na Dzikim Zachodzie" pojawi się na ekranach kin.

aktor znany z filmu kowboj z szanghaju